Historia szkoły
HISTORIA SZKOŁY
Zarys dziejów szkoły w latach 1945-2005
Zmiany organizacyjne w latach 1945-1976
Od 1945 r. powstało w Dębnie kilka państwowych szkół ponadpodstawowych. Najstarszą i największą szkołą średnią jest Liceum Ogólnokształcące, które przechodziło różne zmiany organizacyjne i nazewnicze. Poczatkowo szkoła średnia składała się z czteroletniego gimnazjum i dwuletniego liceum (po sześcioklasowej szkole podstawowej). Od 1947 r. wprowadzono jednolite czteroletnie Liceum (po siedmiu klasach szkoły podstawowej).
W roku 1948 połączono szkołę powszechną z gimnazjum, tworząc 11-letnią Szkołę Ogólnokształcącą stopnia podstawowego i licealnego. W roku szkol. nym 1948/1949 ze względu na małą ilość starszej młodzieży połączono klasy liceum sześcioletniego z klasami liceum czteroletniego i z VIII klasą szkoły podstawowej. Pierwsza matura w tej szkole miała miejsce w 1951r. (dwie klasy jedenaste).
W 1966r. nastapiło oddzielenie się liceum od szkoły podstawowej. Liceum zostało przeniesione wraz z Technikum Ekonomicznym i szkołami wieczorowymi z budynku przy ulicy Bieruta 17 (dzisiejsza Słowackiego 21) do nowego budynku przy ulicy Zachodniej 4.
W 1976r. Liceum Ogólnokształcące weszło w skład Zespołu Szkól im. Juliusza Słowackiego.
Pierwsi uczniowie LO pochodzili przeważnie z kresów wschodnich, nieraz przerośnięci, z kilkuletnią przerwą w nauce spowodowaną przez wojnę. Trudne były pierwsze lata w szkole, brakowało mebli, pomocy naukowych, podręczników, nawet zeszytów. Mimo to starano się utrzymać wysoki poziom nauczania, przygotowano kandydatów na wyższe uczelnie.
Kadra pedagogiczna LO w latach 1945-1951
Pierwszym dyrektorem Gimnazjum i Liceum był mgr Józef Fornagiel urodzony 18.12.1892r. w Wielopolu koło Nowego Sącza. Ukończył studia filologii klasycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Nie znamy jego działalności nauczycielskiej w okresie międzywojennym.
Do Dębna przyjechał w 1945r. z Równego (dawne woj. wołyńskie). Uzyskał nominację na dyrektora Gimnazjum, uczył łaciny. W latach 1945-1951 pelnit funkcję dyrektora Liceum Ogólnoksztalcącego. Zmarł 09.10.1951r. wskutek zmartwień spowodowanych represjami UB wobec naszej młodzieży, która założyła nielegalną Samodzielną Organizację Podziemną.
Antoni Dobrowolski - drugi dyrektor LO. Urodził się 08.10.1904r. w Wolborzu między Piotrkowem Trybunalskim i Tomaszowem Mazowieckim. Od 1926r. pracował w różnych szkołach podstawowych woj. białostockiego i lódzkiego. W 1942r. w czasie II wojny światowej za tajne nauczanie został osadzony przez Niemców w obozach koncentracyjnych w Oświęcimiu, Gross Rosen i Sachsenhausen.
Do Dębna przyjechał w maju 1945r. Początkowo pracował w Urzędzie Miejskim, jednocześnie przygotowując budynek przy ul. Bieruta 17 (obecnie Słowackiego 21) do celów szkolnych.
W lutym 1946r. został kierownikiem szkoły powszechnej. Uczył języka pol-skiego. W 1948r. po połączeniu Szkoły Powszechnej z Gimnazjum został wicedyrektorem Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego a w 1951r. dyrektorem.
W latach 50. ukończył studia filologii polskiej. W latach 1961-1964 był organizatorem Technikum Ekonomicznego. Pełnił także funkcję prezesa powiatowego zarządu Związku Nauczycielstwa Polskiego.
W ubiegłym roku (08.10.2004r.) był uroczyście obchodzony jubileusz jego setnej rocznicy urodzin. Z wielu odznaczeń, jakie otrzymał, wyróżnić można najwyższe: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1984).
Karol Winnicki - urodził się 18.08.1920r. w Kałuszu (dawne woj. stanisła-wowskie). W 1945r. był jednym z organizatorów szkolnictwa w Dębnie. Uczył matematyki i robót ręcznych w LO i SP Nr 2. Był sekretarzem powiatowego zarządu oddziału Związku Nauczycielstwa Polskiego.
Po wojnie ukończył wyższe studia matematyki. W 1964r. został mianowany dyrektorem Technikum Ekonomicznego a w 1976r. dyrektorem Zespołu Szkół. W 1980r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 19.08.1994r.
Władysław Puch - urodził się 17.05.1913r. w Dobrej (pow. Limanowa, woj. krakowskie). Przed wojną ukończył we Lwowie średnią szkołę pedagogiczną. W czasie wojny brał udział w akcjach Armii Krajowej, później w walkach frontowych Wojska Polskiego jako porucznik oddziału artylerii lekkiej. W 1946r. zamieszkał w Dębnie jako osadnik wojskowy. Przez rok był kierownikiem Szkoły Podstawowej Nr 2. W Gimnazjum uczył rysunków, robót ręcznych, przedmiotów przyrodniczych i geografii.
W latach 60. był jednocześnie kierownikiem Przyzakładowej Szkoły Zawodowej (przy NZPOW).
Ukończył studia wyższe z zakresu wychowania plastycznego i technicznego. Opracował dwa tomy kroniki Dębna. Na emeryturę przeszedł w 1973r. Zmarł 05.09.1988r.
Franciszek Watracz - urodził się w 1906r. w Miechocinie koło Tarnobrzega, Ukończył studia geografii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uczył geografi i historii. W latach 1946-1952 był kierownikiem internatu. W 1952r. przeniósł się do jednego z liceów warszawskich. Zmarł w latach 70. w Warszawie.
Marian Kazusiak - urodził się 8.09.1911r. w Ślesinie (pow. Konin). Uczył biologii i chemii. W 1931r. ukończył Seminarium Nauczycielskie w Słupcy. W latach 30. uczył w Trębaczewie kolo Działoszyna. W 1939r. był ranny w obronie Warszawy. Należał do AK, był uczestnikiem powstania warszawskiego. Do Dębna przyjechał w 1950r. z Kamienia Pomorskiego, gdzie był kierownikiem szkoły podstawowej.
Studia wyższe z biologii ukończył na Uniwersytecie Łódzkim. Odznaczał się dużą energią i zmysłem organizatorskim. Wzorowo urządził gabinet biologiczny.
Od roku szkolnego 1955/1956 aż do 1972r. pełnił obowiązki wicedyrektora Szkoły Podstawowej i LO. Był prezesem powiatowego zarządu ZNP. Zmarł w sierpniu 1973r. Pochowany w Dębnie, następnie jego zwłoki ekshumowano i przewieziono do rodzinnego miasteczka Ślesina.
Helena Pieńkowska - urodziła się w 1908r. w Krzemieńcu (d. woj. wołyńskie). Od 1946r. była wychowawczynią internatu i nauczycielką w szkole podstawowej. Od 1955 r. pelniła funkcję kierownika internatu i uczyła wiedzy o Polsce i świecie współczesnym w klasach licealnych. Zmarła w Radziejowie Kujawskim.
Ludmila Dobrowolska (Rafałowicz) - urodziła się 21.04.1927 r. w Rubryniu (pow. Stolin d. woj. poleskie). Nauczycielka wychowania fizycznego i matematyki w SP i LO. Od 1.09.1967 r. do 31.08.1981 r. pełniła funkcję kierownika internatu LO i ZS. Na emeryturę przeszła w 1981 r. Zmarła 20.07.1982 r.
Zofia Pelka - urodziła się w 1901 r. Rączynie (pow. Przeworsk woj. rzeszowskie). Nauczycielka języka polskiego. W latach 1948-1951 bibliotekarka. Zmarła w 1989 r. w Poznaniu.
Inni pionierzy szkolnictwa średniego w Dębnie
1. Abramowski Józef-n. języka angielskiego (1945-1949)
2. Baczewski Zbigniew-n.języka angielskiego (1947-1948)
3. Blażejewska Regina-n.języka niemieckiego (1950-1954)
4. Günther Józef-n. języka polskiego (1946-1949)
5. Gust Zbigniew-wych.internatu; kierownik gosp. rol. (1951-1954)
6. Janowski Stanisław-n. języka polskiego (1945-1948)
7, Klonowska Helena-n. wych.fizycznego (1949-1953)
8. Kosowicz Czesław-n. wych.fizycznego (1949-1953)
9. ks. Krajewski Franciszek-n.religii (1948-1949)
10. Orlowski Jerzy-n. języka rosyjskiego (1949-1951)
11. ks. Smętek Michał-n. religii (1947-1949)
12. Szantyr Kazimiera-n. języka rosyjskiego (1950-1954)
13. Woropińska Irena-n. języka polskiego i łaciny (1948-1950)
LO w Zespole Szkół im. J. Słowackiego (1976-2002)
W Zespole Szkół (od roku szkolnego 1976/1977) znalazły się dotychczasowe szkoły samodzielne: Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowac-kiego, Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych, Liceum Ekonomiczne, Liceum Ekonomiczne dla Dorosłych, Technikum Mechaniczne dla Dorosłych, Średnie Studium Zawodowe o kierunku społeczno-prawnym, Zasadnicza Szkoła Zawodowa. Powstały także nowe szkoły: Liceum Medyczne (1977-1996), Technikum Przemysłu Spożywczego (1978-1986), Średnie Studium Zawodowe o specjalności obuwnik (1978-1981), Liceum Zawodowe o specjalności gastronom (1993-2004), Zasadnicza Szkoła Zawodowa dokształcająca OHP (1976-1977).
LO w ZS to od momentu powstania największa szkoła średnia na naszym terenie. Przygotowywała i nadal przygotowuje kandydatów na wyższe uczelnie. Na przestrzeni lat zmieniły się profile kształcenia w LO.
Kalendarium ważniejszych wydarzeń szkolnych (1945-2005)
1. 01.10.1945 Początek roku szkolnego w Gimnazjum.
2. 01.09.1947 Powstanie czteroletniego LO.
3. 01.09.1948 Połączenie Gimnazjum ze Szkołą Powszechną i utworzenie 11-letniej Szkoły Ogólnokształcącej stopnia podstawowego i licealnego.
4. 1950, 1951 Represje UB wobec nielegalnej organizacji młodzieży naszej szkoły (Samodzielna Organizacja Podziemna).
5. 05.1951 Pierwsza matura w LO.
6. 01.10.1951 Mianowanie Antoniego Dobrowolskiego dyrektorem LO.
7. 09.10.1951 Smierć pierwszego dyrektora LO - Józefa Fornagla
8. 01.09.1956 Utworzenie Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących.
9. 09.1957 Izjazd absolwentów LO.
10. 09.1960 II zjazd absolwentów LO.
11. 01.09.1966 Rozdzielenie LO i SP. Przeniesienie LO do nowego budynku przy ul. Zachodniej 4.
12. 01.10.1969 Przejście Antoniego Dobrowolskiego na emeryturę. Mianowanie Stanisława Adamczyka nowym dyrektorem LO.
13. 19.09.1970 Obchody 25-lecia utworzenia LO. Nadanie szkole imienia Juliusza Słowackiego. III zjazd absolwentów. Ufundowanie sztandaru.
14. 01.09.1976 Utworzenie Zespołu Szkół im. Juliusza Słowackiego. Mianowanie Karola Winnickiego dyrektorem Zespołu Szkół.
15. 01.09.1977 Przejście Stanisława Adamczyka na stanowisko dyrektora LO w Skwierzynie.
16. 01.09.1980 Przejście dyrektora Karola Winnickiego na emeryturę. Mianowanie Stanisława Łąka nowym dyrektorem Zespołu Szkół.
17. 13.12.1981-15.01.1982 Zawieszenie zajęć szkolnych z powodu wprowadzenia stanu wojennego.
18. 07.09.1985 Obchody 40-lecia LO. IV zjazd absolwen-tów.
19. 1992/1993 Nawiązanie kontaktu ze szkołą niemiecką w Strausbergu.
20. 01.09.1993 Przejście Stanisława Laka na emeryturę. Objęcie stanowiska dyrektora Zespołu Szkół przez Danutę Sawicką.
21. 09.1995 Obchody 50-lecia LO. V zjazd absolwentów. Odsłonięcie nowego nagrobka dyrektora LO Józefa Fornagla ufundowanego przez absolwentów. Wydanie pierwszego informatora ZS. Odsłonięcie tablic pamiat-kowych w budynkach przy ul. Słowackiego 21 i Zachodniej 4.
22. 21.10.2000 Udział naszej młodzieży w inauguracji roku akademickiego Uniwersytetu Szczecińskiego (Zamiejscowy Ośrodek Dydaktyczny US w Dębnie Wydział Zarządzania i Ekonomiki Usług i Wydział Humanistyczny) w Dębnie. ZOD mieści się w budynku ZS przy ul.Mickiewicza 33. Zajęcia odbywają się także w budynku przy ul. Zachodniej 4.
23. 01.09.2002 Początek roku zreformowanej szkoły-Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych Nr 1 im. Juliusza Słowackiego. Utworzenie trzyletniego I Liceum Profilowanego i czteroletniego Technikum Gastronomicznego.
24. 14.10.2002 Uroczystość oficjalnego otwarcia zreformowanej szkoły połączona z poświęceniem sztandaru Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych Nr 1 im. Juliusza Słowackiego. Otwarcie nowych pracowni: multimedialnej języków obcych, internetowej i multimedialnego centrum informacji.
25. 04-05. 2005 Pierwsza nowa matura w trzyletnim Liceum Ogólnokształcącym i trzyletnim Liceum Profilowanym.
26. 01.09.2005 Powiatowa inauguracja roku szkolnego 2005/2006.
27. 28.10.2005 Obchody 60-lecia LO. VI zjazd absolwen-tów.
Patron szkoły
Przygotowując się do uroczystości jubileuszowych z okazji 25-lecia Liceum Ogólnoksztalcącego Rada Pedagogiczna, po zasiegnięciu opinii społeczności uczniowskiej, wystapiła do Kuratorium Oświaty i Wychowania z wnioskiem o nadanie szkole imienia Juliusza Słowackiego.
Uczniowie Liceum Ogólnoksztalcacego, uzasadniając wybór Juliusza Słowackiego na patrona szkoły napisali: „ ten poeta stał się nam bardzo bliski i poprzez swoją twórczość zyskał nasze uznanie. Poeta ten nie znalazł uznania swoich współczesnych, twórczość jego pozostawała zawsze w cieniu poezji Mickiewicza, ale wieki późniejsze wykazały, że była to niesprawiedliwość losu".
Dzięki lekcjom języka polskiego młodzież dostrzegła, że poezja Słwackiego jest jej bliska, gdyż głosi „umiłowanie przyrody ojczystej i narodu, ideę wolności i sprawiedliwości" . Młodzież dostrzegła także, że poeta niejednokrotnie w swych dziełach wykazywał troskę o przyszłość ojczyzny, nakazywał wierzyć, że naród pogrzebany znów zmartwychwstanie.
Dziś, w XXI wieku, okazuje się, że poezja Juliusza Słowackiego nadal jest aktualna. Młodzi ludzie muszą szukać sposobów na jałowość życia, wytyczać sobie cele. I nikt chyba lepiej niż Słowacki nie pokaże młodzieży, że najskuteczniejszym sposobem na ową jałowość życia jest praca, ciągła praca.
Jak widać nadanie Liceum Ogólnokształcącemu imienia wieszcza narodowego było trafne, a nastapiło ono 19 września 1970 roku. Wówczas to młodzież zobowiązała się spopularyzować twórczość patrona swojej szkoły poprzez stworzenie odpowiednich tradycji. Należały do nich m.in.: turnieje recytatorskie z finałem w dniu śmierci poety, odczyty jego twórczości. Tradycje te przejęła młodzież następnych roczników.
Warto zatrzymać się na chwilę nad życiem Juliusza Słowackiego. Urodził się 4 września 1809 roku na kresach wschodnich, gdzie los szlachetnych, nieprzeciętnych jednostek był wyjatkowo trudny. Wszelkie wyższe dążenia, młodzieńcze ideały, marzycielskie wzloty przytłaczała rzeczywistość, w której dominował ucisk rosyjski.
Młody Słowacki był kruchym chłopcem, o wątłym zdrowiu, świetnie uzdolnionym, o niepohamowanych ambicjach. Typowa postać melancholijnego romantyka. Oczytany w literaturze polskiej, francuskiej i angielskiej. Był bardzo młody, kiedy otrzymał dyplom z prawa na Uniwersytecie Wileńskim. Lata dojrzałe spędził na podróżach i tułaczce po Europie zachodniej.
Zostawił po sobie bogatą spuściznę literacką. Kilka pokoleń Polaków zapoznało się z takimi arcydzielami literatury romantycznej jak „Kordian", "Beniowski", „Hymn",„Grób Agamemnona" czy „Testament mój".
Ich wartości są do dziś aktualne, np. umiłowanie ojczyzny, szlachetność uczuć osobistych, wrażliwość, mistrzowskie władanie słowem poetyckim.
Wszechstronne nowatorstwo ideowe i artystyczne poezji Słowackiego sprawiło, że współcześni nie zrozumieli jej i nie docenili. Nieliczni (Z. Krasiński, C. K. Norwid, K. Ujejski) jedynie zwrócili uwagę na Słowackiego jako na „człowieka, Polaka i poetę"(C.K. Norwid).
Oddziaływanie Słowackiego na literaturę najsilniej zaznaczyło się w okresie Młodej Polski, która uznała w Słowackim prekursora własnego programu i poetyckiego patrona.
Niemożność urzeczywistnienia ideałów niepodległościowych i choroba doprowadziła do śmierci poety 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu. Został pochowany na cmentarzu w Montmorency, a w 1927 r. jego szczątki zostały przywiezione do Polski i pochowane w krypcie wieszczów na Wawelu. J. Słowacki, niedoceniony za życia, przepowiedział pośmiertne uznanie w słowach: „moje będzie za grobem zwycięstwo".